Laatst vroeg iemand aan me, of ik, terugkijkend, mijn leven met één woord kon beschrijven. Dat was toch wel even een vreemde maar zeker een moeilijke vraag. Na heel lang nadenken, ben ik met het woord ‘anders’ gekomen. Terugkijkend op mijn leven moet ik ook eerlijk toegeven dat ik toch ‘anders’ was dan de anderen. Misschien ook wel wilde.
Geboren en getogen in een wijkje van een klein Brabants dorp, waar iedereen iedereen kent en min of meer contact had. Een wijk van de arbeider, voor de kleinere beurs. Huizen van de Duitsers uit de Tweede Wereldoorlog. Daar is mijn leven begonnen. Later gingen de jongens voetballen en ik … ging zingen in het kerkkoor.
Dat heeft geresulteerd in het feit dat ik van allerlei soorten muziek kan genieten: de vierstemmige Hallelujah van Händel, maar ook de Moldau van Smetana, muziek van Fairouz, Khaled, mijn vaders favoriet Jantje Koopmans, maar zeker ook de muziek van de jaren 60 en 70, Woodstock, hardcore en metal. Met een deel van deze muziek ben ik zelfs een tijdlang dj geweest in jongerencentra.
Op school was het al niet anders. Bijna iedereen stond achter de VS, ik stond vierkant achter Yasser Arafat en de Palestijnen. En nog steeds en daarbij droeg en draag ik de keffiyeh. En die blijft.
Voor een andere column schreef ik “ … Natuurlijk ben ik – politiek gezien zeker – anders dan anderen. Ik ben vóór graffiti, ik ben vóór windmolens en ik ben vóór bescherming van onze dure natuur … “
Werkend in mijn jeugd voor een boer die zijn land had in het verlengde van een startbaan van Starfighters. Verschrikkelijk mooi geluid en iedereen had er een hekel aan. Zo was het ook met graffiti. Ik vind het zo mooi. Ik ben eens gaan tekenen en probeerde ‘De Aardappeleters’ van Vincent van Gogh na te tekenen. Laat ik het zo formuleren, het is nooit een succes geworden. Maar ik kan blijven genieten van graffiti.
Succes hangt ook samen met je ‘grote’ mond, heb ik altijd gehoord. Ik heb dus ook bijna altijd mijn mening gegeven. Meestal resulteerde dit in problemen, ja voor mij dan. Ontslag, uitgekocht, weggegaan, einde contract. Het zijn van die kreten, die terugkijkend me zo bekend voorkomen. Maar het uitgangspunt in mijn werk, zowel voor een baas als zelfstandig, was altijd ‘ik ben niet belangrijk’ en ‘het gaat om de klant’. Dit laatste hebben velen nooit gesnapt.
Zelfs een keer geprobeerd om voor mezelf te beginnen, zakelijk als in de politiek. Maar ook niet echt een succes geweest, daar ik steeds te maken had met mensen die ‘anders’ dachten dan ik. Nu gaat u meteen zeggen, dat ik ’anders’ dacht dan de anderen. Waarschijnlijk is dat ook zo.
De laatste jaren ben ik helemaal onder de indruk van Onafhankelijke Burger Journalistiek. Gewone burgers die onderzoek doen naar documenten die niet in de openbaarheid mochten komen. Mensen die zoeken onder de onderste steen. En komen met nieuws wat de burger aangaat en meestal ook echt interessant vindt.
